วิกฤตการเงินในตลาดหุ้นยาง

ในช่วงที่หุ้นยางกำลังเป็นที่นิยม ธนาคารฮงคังในเซี่ยงไฮ้ประสบกับปัญหาเศรษฐกิจ ส่งผลให้เกิดเหตุการณ์ที่มีผลกระทบต่อการตลาดหุ้นในเซี่ยงไฮ้ บริษัทบล็อกเกอร์ที่ตั้งขึ้นโดยบริษัทอังกฤษ แมคไบล์ ได้ออกหุ้นยางทำให้เกิดกระแสในตลาดหุ้นเซี่ยงไฮ้ โดยการขาดการควบคุมและความปลอดภัยทางการเงินนำไปสู่วิกฤตต่างๆ ที่เกิดขึ้นในจีน ซึ่งรวมถึงวิกฤตการเงินห้าเหตุการณ์ที่รุนแรงตั้งแต่ปี 1866 ถึง 1911。

1866: สงครามนำไปสู่ปัญหาการเงิน

ในปี 1866 สงครามกลางเมืองอเมริกาและสงครามเทียนจิงสิ้นสุดลง ส่งผลให้เกิดวิกฤตการเงินในเซี่ยงไฮ้ เนื่องจากอุปสงค์ในฝ้ายตึงเครียด ฝ้ายมีราคาสูงขึ้น และธนาคารอังกฤษจำนวนสี่แห่งที่มีสาขาในเซี่ยงไฮ้และฮ่องกงเจริญรุ่งเรืองในช่วงเวลานั้น แต่เมื่อสงครามสิ้นสุดลงอุปทานก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ ราคาฝ้ายก็ตกต่ำลง ส่งผลให้ราคาสินค้าในเซี่ยงไฮ้ลดลง ทรัพย์สินลงไปอย่างรวดเร็ว และธนาคารหลายแห่งต้องล้มละลาย。

1883: ปัญหาการกู้ยืม

“การกู้ยืม” เป็นคำที่ใช้กันทั่วไปในตลาดการเงินจีน ที่หมายถึงการที่ธนาคารไม่สามารถเรียกคืนเงินที่ปล่อยกู้ได้ ในช่วงปี 1880 ถึง 1883 ตลาดหุ้นในเซี่ยงไฮ้รุ่งเรือง แต่เมื่อใกล้สิ้นปี เงินลงทุนและการใช้จ่ายเริ่มเข้มงวด ธนาคารและบริษัทหลายแห่งถูกบีบให้ขาดสภาพคล่อง นักลงทุนเริ่มขายหุ้น ส่งผลให้ตลาดหุ้นตกต่ำ เป็นผลให้ธนาคารมากมายล้มละลายภายในเวลาไม่นาน。

1897: กระแสการปล่อยเงินกู้

“การปล่อยเงินกู้” เป็นการออกเอกสารรับเงินที่คล้ายกับเงินฝากประจำในปัจจุบัน โดยเริ่มโดยสมาคมการค้าที่เปิดในเซี่ยงไฮ้ ในปี 1897 หลังจากสงครามเกาหลีก่อนหน้านี้ เมื่อขาดแคลนเงินตรา ธนาคารเริ่มออกเงินกู้ในอัตราดอกเบี้ยที่สูง ทำให้ธนาคารหลายแห่งต้องล้มละลายเพราะการออกปล่อยเช่นนี้ไม่สามารถรักษาได้。

1910: กระแสหุ้นยาง

ในต้นศตวรรษที่ 20 ตลาดยางได้รับความนิยมสูงมาก เนื่องจากการพัฒนาอุตสาหกรรมรถยนต์ ส่งผลให้มีการลงทุนในธุรกิจยางมากมายในเซี่ยงไฮ้ แต่เมื่อราคายางสูงเกินจริง การตัดสินใจออกหุ้นยางในตลาดก็ทำให้เกิดฟองสบู่ ในปี 1910 ธนาคารหลายแห่งล้มละลาย ทำให้เกิดวิกฤติเศรษฐกิจในประเทศอย่างรวดเร็ว。

1911: ธนาคารล้มละลาย

เมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 1911 การปฏิวัติวูฉางเกิดขึ้น ส่งผลให้เกิดการล้มละลายในจัดการบัญชีของธนาคารหลายแห่ง และความตึงเครียดทางการเงินที่รุนแรงในหลายประเทศ ตั้งแต่จีน มีธนาคาร 42 แห่งที่ล้มละลายในปีนั้น หลายปีต่อมา พบว่าระบบการเงินของจีนขาดการควบคุม และความรู้ความเข้าใจในตลาดการเงินไม่เพียงพอ