บทที่เก้า: เพื่ออาชีพ, สละคนรัก, น้ำตาสองสาย

ความฝันมีความสำคัญมากแค่ไหน? “คนเราสามารถไม่ดื่มน้ำ 10 วัน ไม่กินข้าว 7-8 วัน ไม่หายใจ 2 นาที แต่ไม่สามารถขาดความฝันแม้แต่ 1 นาที ความไม่มีความฝันนั้นน่ากลัวกว่าความจน เพราะมันแสดงถึงความหมดหวังในอนาคต สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับคนเราคือการไม่รู้ว่าตนเองกำลังทำอะไร หากมีความฝัน ก็ไม่ต้องสนใจคำพูดของคนอื่น รู้ว่าตนต้องการอะไร จึงจะสามารถยืนหยัดได้”

โชคชะตาคืออะไร?

ในเวลาที่เหมาะสม พบกับคนที่ใช่ คือความสุขตลอดชีวิต ในเวลาที่เหมาะสม พบกับคนผิด คือความเจ็บปวดที่หัวใจ ในเวลาที่ผิด พบกับคนผิด คือความยุ่งเหยิง ในเวลาที่ผิด พบกับคนที่ใช่ คือการถอนหายใจตลอดชีวิต (ผู้เขียนอาจเป็นเช่นนี้)

เพื่ออาชีพ, สละคนรัก, น้ำตาสองสาย

ฟังเพลงบรรเลงเขียนเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมา ยิ้มอย่างมีความสุข

การตัดสินใจที่สำคัญ

ฉัน: “ท่านอู๋ แนวคิดของท่านดีมาก ผมตัดสินใจร่วมมือกับท่าน”

ท่านอู๋: “ท่านมีแผนจะมาที่นี่เมื่อไหร่? ที่ซูชางค่อนข้างหนาว ต้องนำเสื้อผ้ามาด้วย”

ฉัน: “จะไปโดยเร็วที่สุด ที่นี่ก็ยังมีบางสิ่งที่ยังไม่ได้จัดการ”

ท่านอู๋: “ดีเลย ถึงเวลาจะไปรับที่สถานี”

ฉัน: “ท่านส่งที่อยู่ให้ผม ผมจะไปแท็กซี่เอง”

ท่านอู๋: “ท่านเป็นแขกผู้มีเกียรติ จะไม่ไปต้อนรับได้อย่างไร”

การแยกทาง

หลังจากการทักทาย ผู้เขียนตกอยู่ในความคิด ผู้เขียนรู้ดี ว่าการออกไปนี้ เหมือนเรือเล็กลอยอยู่ในทะเล แม้โลกภายนอกจะสดใส แต่ก็มีคลื่นขนาดใหญ่คอยตามติดเพื่ออาชีพ ต้องละทิ้งบ้านเกิดและคนที่รัก โดยใช้คำในหนังสือว่า: “เมื่อพ่อแม่อยู่ ไม่ควรไปไกล” ณ ขณะนี้ ผู้เขียนจัดการอดทนมากเกินไป พร้อมที่จะต่อสู้เพื่อความฝัน

การโทรศัพท์ครั้งสุดท้าย

ผู้เขียนแยกทางผ่านโทรศัพท์:

ฉัน: “เฮ้ น้องซิ่ว”

น้องซิ่ว: “เฮ้ เพิ่งคุยเมื่อวาน วันนี้โทรอีกแล้ว รู้สึกคิดถึงเหรอ?”

ฉัน: “คิดถึง ก็จำเป็นนะ” (หัวเราะอ่อนๆ)

ฉัน: “น้องซิ่ว สบายดีในกองทัพไหม? ทำงานด้านโลจิสติกส์ สบายกว่าฉันที่เคยอยู่ในหน่วยรบ”

น้องซิ่ว: “เหนื่อยมาก ทำงานหนักทุกวัน”

ฉัน: “เธอเพิ่งไปกองทัพ ยังจะไม่ทำใครคงทำได้ ฮ่าๆ”

น้องซิ่ว: “กองทัพไม่เหมือนในทีวีเลย ไม่มีความสนุก”

บทสนทนาที่ไม่ถูกใจ

ฉัน: “สร้อยเหล่านี้เป็นโฆษณาการเข้ารีตในบทละครด้วย ตอนนี้เธอคงเสียใจ”

น้องซิ่ว: “ใช่ สิ่งที่พ่อบังคับให้ฉันมา ฉันไม่สามารถทำอะไรมากได้”

ฉัน: “อย่าเพิ่งคิดว่าตนไม่รู้คุณค่า ชายหญิงจำนวนไม่น้อย ไม่มีความเชื่อมโยง ก็ไม่สามารถทำได้ และเธอก็เป็นทหารในจังหวัดของเธอ มันช่างมีความสุข ถึงบ้านเพียงชั่วโมงเดียว”

การเตรียมการเดินทาง

น้องซิ่ว: “นั้นแหละ กลับบ้านสะดวกกว่า”

ฉัน: “เฮ้ เธอเพิ่งเข้ากองทัพไม่กี่วัน บอกกลับบ้าน คงไม่มีพลังมากพอ”

เช่นนั้นเอง เราคุยเล่นและขำขัน แต่ผมรู้ดีว่าสิ่งที่โทรหานั้นคืออะไร

ลาออก

ฉัน: “เราไม่ได้ไม่รักกัน ไม่ใช่เหตุผลอื่นใด ชีวิตก็จริงจัง เธออยู่ในกองทัพ (ประจำที่โรงพยาบาลตำรวจ) เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ฉันก็ไม่มีโอกาสพัฒนาในเหอเฟย์ ตอนนี้ฉันจะไปเมืองอื่นดูแล เป็นไปได้ว่าบอกกันก่อนดีกว่า ไม่อยากให้เราต้องกังวลกัน ถ้าหากมีความรักอยู่ เราจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน หากวันใดวันหนึ่งฉันประสบความสำเร็จ ฉันยังไม่มีภรรยาเธอไม่มีสามี ยังไงก็สามารถอยู่ด้วยกันได้ แต่ตอนนี้ เราต้องทำการตัดสินใจ”

น้องซิ่ว: “เธอไปที่อื่นไม่จำเป็นต้องเลิกกัน” (ขอบตาเป็นประกาย)

ฉัน: “น้องซิ่ว เรารู้จักกันมานานกว่าปี เป็นเพราะความรักฉัน才ขอลาไม่ใช่ละตอนนี้ กล่าวอย่างว่าไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหน หากพบกับคนที่เหมาะสม อย่าพลาดความสุขท่าน”

การอำลาที่ยาวนาน

น้องซิ่ว: “ถ้าท่านได้ตัดสินใจ ดูแลความปลอดภัยให้ดี ดูแลตัวเอง หากมีเวลาลงโทรศัพท์หามะ แม่บอกมากๆ ๆ ระวังตัวให้ดี เธอจะออกเมื่อไหร่ ก่อนออกมาค่อยบอก”

ฉัน: “เข้าใจแล้ว ฉันจะไปซื้อที่นั่งรถไฟพรุ่งนี้แล้วบอกเธอ”

โทรศัพท์นี้ใช้เวลาเกิน 2 ชั่วโมง จนมือถือร้อนจัดถึงเลิกสาย

การเล่าเรื่อง

ในภายหลัง เราพบกันอีกครั้งหลายปีต่อมา นักเขียนและนางเอกทุกคนมีความรักแล้ว และพวกเราทั้งสามรับประทานข้าวด้วยกัน ฮ่าๆ

การเดินทางเริ่มต้น

ผู้เขียนและบุคคลในเหตุการณ์คือเพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน ตอนที่เราแอบออกไปซื้อตั๋วรถไฟไปซูชาง และกระเป๋าเดินทางเริ่มเดินทางครั้งแรกในชีวิต ฉันจำได้ดีว่า ไม่มีรถตรงไปซูชาง ต้องเปลี่ยนรถ ระยะเวลาจะได้ถึงคือ 23.15 น.

ฉัน: “น้องซิ่ว ฉันจะไปซูชางพรุ่งนี้ พอดียังดึก ตะวันไม่เปิดหน่วยงานไม่ปล่อยออกมา มาทานข้าวกลางวันกันดีกว่า พอตอนจะไปไม่ต้องส่ง”

น้องซิ่ว: “ดีเลย ผมขอหยุดงานจากโค้ชแล้ว”

ฉัน: “เจอกันที่ที่เดินเล่นกลางวันนี้ ฉันนำสัมภาระไปเก็บที่สถานีรถไฟแล้ว ส่วนเราเดินเล่นกันในเหอเฟย์ สงสัยว่าเมื่อไรเราจะได้เดินเล่นด้วยกันอีก”

น้องซิ่ว: “เรียบร้อย ตอนก่อนสี่โมงกลับหน่วยได้เลย ไม่พูดมาก ไปทำอะไรที่หน่วยก่อน ค่อยเจอกันวันพรุ่งนี้”

ฉัน: “เข้าใจแล้ว สนุกกับการทำงานเถอะ”

การบอกลาแม่

ฉัน: “แม่ ฉันจะไปทำงานต่างจังหวัดแล้ว คงไม่สามารถกลับบ้านในาบ่อยๆ อย่าลืมดูแลตัวเอง”

แม่: “ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่?”

ฉัน: “ยังทำทางการเงินอยู่”

แม่: “วงการนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย มีความเสี่ยงสูง ถ้าหากไม่ไหว กลับบ้านทำอาชีพเล็กๆ หรือทำงานที่หน่วยให้ดี”

ฉัน: “แม่ ฉันไม่เปลี่ยนใจที่จะทำอาชีพนี้ ยังหนุ่มอยู่ไม่ต้องห่วง”

แม่: “ต้องระวังถ้ามีเงินไม่พอ บอกแม่”

ฉัน: “แม่ ผมมีเงินพอใช้ แม่ไม่ต้องห่วง”

แม่: “วันนี้ไม่ซื้อการเก็บอะไรกลับบ้านให้แม่ต้องออกเลยไปซื้อเป็ดอบและอาหารนึ่งมาให้”

ก่อนเดินทาง แม่ช่วยทำให้ผมมีอาหารพิเศษ ที่ในใจแม่ไม่เคยสนใจว่าผมจะเป็นอะไรสำเร็จหรือไม่ สิ่งที่สำคัญคือ ลูกชายของเธอต้องปลอดภัย

การนัดพบที่น่ารัก

น้องซิ่วที่นัดพบกันพร้อมกัน ที่นั่นวันนั้นต่างไม่มีเรื่องอะไรเศร้าๆ เลย

น้องซิ่ว: “ถ้าท่านมีเงินแล้ว จะไปกับพวกสาวสวยไหม?”

ฉัน: “ไม่”

น้องซิ่ว: “ท่านสาบาน”

ในขณะที่ฉันกำลังจะพูดสาบาน เธอก็ยิ้มมีมือออกมาปิดปากของฉันแล้วจับฉันอย่างแน่น นับเป็นช่วงเวลาที่ราวกับมันเกิดเมื่อวาน

สรุป

ผู้เขียนเดินทางไปยังซูชางเพื่อระหว่างเติมเดินหน้าในอาชีพการค้าฝากความนึกคิด และความหวังจากคนในครอบครัวกลับบ้าน ถือได้ว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นช่วงเริ่มต้นของการปฏิบัติตามความฝันของเขา