บาร์คและการศึกษา

คนที่เรียนในสหรัฐอเมริกาหลายคนอาจรู้จักวิทยาลัยบาร์ค (Baruch College) ซึ่งเป็นวิทยาลัยหนึ่งของมหาวิทยาลัยระดับเมืองนิวยอร์ก (CUNY) ที่มีชื่อเสียงในด้านหลักสูตรการลงทุน โดยก่อตั้งโดยบุคคลในตำนานจากวอลล์สตรีท ชาวยิว เบอร์นาร์ด บาร์ค (Bernard Baruch) บาร์คมีการเคลื่อนไหวที่ยิ่งใหญ่ในตลาดหลักทรัพย์ และได้รับการกล่าวขานว่าเป็น "ผู้เชี่ยวชาญการเก็งกำไร" และยังมีผู้คนขำว่า ที่มีการเก็งกำไรทั้งหมดในตลาดหลักทรัพย์ยังไม่เท่ากับบาร์คเพียงคนเดียว

ประวัติส่วนตัวของบาร์ค

บาร์คเกิดในปี 1870 เมื่อเข้าทำงานครั้งแรกที่โบรกเกอร์ขนาดเล็กในนิวยอร์ค ทำงานเป็นลูกจ้างทั่วไป โดยได้รับค่าจ้างสัปดาห์ละ 3 ดอลลาร์ ผ่านการทำงานอย่างหนัก เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหุ้นส่วนของบริษัทอย่างรวดเร็ว และนำเงินที่มีทั้งหมดไปซื้อที่นั่งในตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก ไม่ถึงอายุ 30 ปี เขาก็กลายเป็นเศรษฐีพันล้าน ในปีถัดๆ เขาเผชิญกับการล้มละลายหลายครั้ง แต่ก็สามารถกลับมาสู่จุดสูงสุดได้ ในปี 1910 เขาได้กลายเป็นหนึ่งในทรงอำนาจที่สำคัญในวอลล์สตรีท เปรียบได้กับวอร์เรน บัฟเฟตต์และจอร์จ โซรอสในปัจจุบัน

ประสบการณ์ที่น่าสนใจ

มีเรื่องเล่าว่าในปี 1929 เมื่อวินสตัน เชอร์ชิลล์เดินทางเยือนสหรัฐอเมริกา บาร์คได้นำเขาไปเยี่ยมชมตลาดหุ้นนิวยอร์ก ขณะเห็นราคาหุ้นขึ้นๆ ลงๆ เชอร์ชิลล์รู้สึกอยากลองทดสอบด้วยการลงทุนเงินก้อนเล็กๆ ซึ่งแต่ละครั้งที่เขาซื้อหุ้นกลับพบว่าโชคร้าย เพราะถูกราคาปั่นให้ตกอยู่บ่อยๆ โชคดีที่บาร์คมีวิสัยทัศน์ไว้ล่วงหน้า เปิดบัญชีในชื่อเชอร์ชิลล์เพื่อทำการซื้อขาย เพื่อช่วยลดการขาดทุนให้แก่เขา นี่อาจเรียกว่าเป็น "กองทุนป้องกันความเสี่ยง" ในยุคแรกๆ ได้

ความคิดของบาร์คเกี่ยวกับเก็งกำไร

แม้ว่าเขาจะได้รับชื่อเสียงว่าเป็น “ผู้เชี่ยวชาญในการเก็งกำไร” บาร์คกลับไม่ชอบชื่อเสียงนี้ เขาเชื่อว่าตั้งแต่เขาเริ่มต้น การที่ทุกคนตั้งฉายาให้เขาว่าเป็นนักพนัน เมื่อมีทุนมากขึ้นคนเรียกว่าเก็งกำไร และเมื่อมีธุรกิจขยายตัวคนก็ยกย่องให้เขาเป็นนักการเงิน ทั้งที่เขาทำในสิ่งเดียวกัน เขาคิดว่าการแยกความแตกต่างระหว่างการลงทุนและการเก็งกำไรนั้นเป็นเรื่องที่มีความเห็นแตกต่างกัน และเขาเองถือว่าเขาคือ “นักลงทุน” มากกว่าที่จะเป็นนักเก็งกำไร

การเข้าใจระหว่างการลงทุนและการเก็งกำไร

อีกทั้งความเข้าใจที่เกี่ยวกับการลงทุนและการเก็งกำไรนั้นมักมีการเข้าใจที่ผิดกัน เช่น มีผู้เชื่อว่าการถือครองระยะยาวคือการลงทุนในขณะที่การซื้อขายอย่างรวดเร็วถือเป็นการเก็งกำไร แต่แท้จริงแล้วการลงทุนระยะสั้นเมื่อเห็นโอกาสและการเก็งกำไรระยะยาวเมื่อถูกจำกัดนั้นก็มีให้เห็นอย่างชัดเจน คนบางคนคิดว่าการซื้อในราคาต่ำคือการลงทุน และการซื้อในราคาสูงเป็นการเก็งกำไร ซึ่งข้อเท็จจริงเป็นสิ่งที่วิเคราะห์ได้ยาก นอกจากนี้ คนบางคนคิดว่าการกระจายความเสี่ยงของทุนเป็นการลงทุน และการรวบรวมทุนเป็นการเก็งกำไร แต่ก็ไม่รู้ว่าการใส่ไข่ในตะกร้าอันแตกต่างกันจะไม่แน่นหนากว่าการใส่ไข่ทั้งหมดในตะกร้าเดียว ในขณะเดียวกันมีคนเชื่อว่าการลงทุนคือการเก็งกำไรที่ประสบความสำเร็จ ขณะที่การเก็งกำไรคือการลงทุนที่ล้มเหลว ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ต่างอะไรจากการพูดว่า “คนที่ทำเงินได้คือคนดี”